احکام روزه قضا

احکام روزه قضا

مسأله 1703. اگر دیوانه عاقل شود، واجب نیست روزه ‏هاى وقتى را که دیوانه بوده قضا نماید.

مسأله 1704. اگر کافر پیش از ظهر روز ماه رمضان مسلمان شود و کارى که روزه را باطل میکند، انجام نداده باشد، احتیاط واجب آن است که آن روز را روزه بگیرد، و اگر ترک نمود قضا نماید، و روزه‏ هاى قبل قضا ندارد، ولى اگر مسلمانى کافر شود و دوباره مسلمان گردد، روزه ى وقتى را که کافر بوده باید قضا نماید.

مسأله 1705. روزه ‏اى که از انسان به واسطه مستى فوت شده، باید قضا نماید اگر چه چیزى را که به واسطه آن مست شده، براى معالجه خورده باشد.

مسأله 1706. اگر براى عذرى چند روز روزه نگیرد و بعد شک کند که چه وقت عذر او برطرف شده، واجب نیست مقدار بیشترى را که احتمال می دهد روزه نگرفته قضا نماید، مثلاً کسى که پیش از ماه رمضان مسافرت کرده و نمی داند پنجم رمضان از سفر برگشته و یا ششم و یا این که مثلاً در اواخر ماه رمضان مسافرت کرده و بعد از رمضان برگشته و نمیداند که بیست و پنجم مسافرت کرده یا بیست و ششم، در هر دو صورت می تواند مقدار کمتر، یعنى پنج روز را قضا کند اگر چه احتیاط مستحب آن است که مقدار بیشتر یعنى شش روز را قضا نماید.

مسأله 1707. اگر از چند ماه رمضان روزه قضا داشته باشد، هر کدام را که اول بگیرد مانعى ندارد، و اگر وقت قضاى رمضان آخر تنگ باشد، مثلاً پنج روز از رمضان آخر قضا داشته باشد و پنج روز هم به رمضان مانده باشد، احتیاط مستحب آن است که اول قضاى رمضان آخر را بگیرد.

مسأله 1708. اگر قضاى روزه چند رمضان بر او واجب باشد و در نیت معین نکند که قضاى سال آخرى است، قضاى آن سال حساب نمی شود، و کفاره تأخیر آن از او ساقط نمی گردد.

مسأله 1709. کسى که قضاى روزه رمضان را گرفته، اگر وقت قضاى روزه او تنگ نباشد، می تواند پیش از ظهر، روزه خود را باطل نماید.

مسأله 1710. اگر قضاى روزه میتى را گرفته باشد، احتیاط مستحب آن است که بعد از ظهر روزه را باطل نکند.

مسأله 1711. اگر به واسطه مرض یا حیض یا نفاس روزه رمضان را نگیرد، و پیش از تمام‏ شدن رمضان بمیرد، لازم نیست روزه‏ هایى را که نگرفته براى او قضا کنند.

مسأله 1712. اگر به واسطه مرضى روزه رمضان را نگیرد، و مرض او تا رمضان سال بعد طول بکشد، قضاى روزه‏ هایى را که نگرفته بر او واجب نیست، و باید براى هر روز یک مد که تقریباً ده سیر است طعام یعنى گندم یا جو و مانند این‏ها به فقیر بدهد، ولى اگر به واسطه عذر دیگرى مثلاً براى مسافرت روزه نگرفته باشد و عذر او تا رمضان بعد باقى بماند، روزه‏ هایى را که نگرفته باید قضا کند، و احتیاط واجب آن است که براى هر روز یک مد طعام هم به فقیر بدهد.

مسأله 1713. اگر به واسطه مرضى روزه رمضان را نگیرد و بعد از رمضان مرض او برطرف شود ولى عذر دیگرى پیدا کند که نتواند تا رمضان بعد قضاى روزه را بگیرد، باید روزه‏ هایى را که نگرفته قضا نماید، و نیز اگر در ماه رمضان غیر مرض عذر دیگرى داشته باشد، و بعد از رمضان آن عذر برطرف شود و تا رمضان سال بعد به واسطه مرض نتواند روزه بگیرد، روزه‏ هایى را که نگرفته باید قضا کند، و بنابر احتیاط مستحب کفاره نیز بدهد.

مسأله 1714. اگر در ماه رمضان به واسطه عذرى روزه نگیرد، و بعد از رمضان عذر او برطرف شود، و تا رمضان آینده عمداً قضاى روزه را نگیرد، باید روزه را قضا کند، و براى هر روز یک مد گندم یا جو و مانند این‏ها هم به فقیر بدهد.

مسأله 1715. اگر در قضاى روزه کوتاهى کند تا وقت تنگ شود، و در تنگى وقت عذرى پیدا کند که پیش از ماه مبارک نتواند قضا نماید، باید قضا را بعد بگیرد، و براى هر روز یک مد گندم یا جو و مانند این‏ها به فقیر بدهد، هر چند موقعى که عذر دارد، تصمیم داشته باشد که بعد از برطرف‏شدن عذر روزه ‏هاى خود را قضا کند.

مسأله 1716. اگر مرض انسان چند سال طول بکشد، بعد از آن که خوب شد باید قضاى رمضان آخر را بگیرد، و براى هر روز از سال‏ هاى پیش یک مد گندم یا جو و مانند این‏ها به فقیر بدهد.

مسأله 1717. کسى که باید براى هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد، می تواند کفاره چند روز را به یک فقیر بدهد.

مسأله 1718. اگر قضاى روزه رمضان را چند سال تأخیر بیندازد، باید قضا را بگیرد، و براى هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد.

مسأله 1719. اگر روزه رمضان را عمداً نگیرد، باید قضاى آن را به جا آورد و براى هر روز دو ماه روزه بگیرد، یا به شصت فقیر طعام بدهد، یا یک بنده آزاد کند و چنان‏چه تا رمضان آینده قضاى آن روزه را به جا نیاورد، براى هر روز، دادن یک مد بنابر احتیاط لازم می شود.

مسأله 1720. اگر روزه رمضان را عمداً نگیرد و در روز مکرر جماع کند، بنابر احتیاط واجب کفاره هم مکرر می شود، ولى اگر چند مرتبه کار دیگرى که روزه را باطل می کند انجام دهد، مثلًا چند مرتبه غذا بخورد، یک کفاره کافى است.

مسأله 1721. بعد از فوت پدر و هم‏چنین بنابر احتیاط واجب مادر، پسر بزرگ‏تر باید قضاى نماز و روزه آنان را به تفصیلى که در مسأله 1399 گفته شد به جا آورد.

مسأله 1722. اگر پدر و مادر غیر از روزه رمضان روزه واجب دیگرى را مانند روزه نذر نگرفته باشند، احتیاط واجب آن است که پسر بزرگ‏تر قضا نماید.

برای بازگشت به صفحه رساله بر روی لینک زیر کلیک نمایید:

رساله توضیح المسائل حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (قدس سره)