جاهایى که فقط قضاى روزه واجب است
مسأله 1697. در چند صورت فقط قضاى روزه بر انسان واجب است و کفاره واجب نیست:
اول: آن که در شب ماه رمضان جنب باشد، و به تفصیلى که در مسأله 1640 گفته شد تا اذان صبح از خواب دوم بیدار نشود، ولى در خواب سوم احتیاط مستحب مؤکد، کفاره است.
دوم: عملى که روزه را باطل می کند به جا نیاورد ولى نیت روزه نکند، یا ریا کند، یا قصد کند که روزه نباشد، یا قصد کند کارى که روزه را باطل می کند انجام دهد.
سوم: آن که در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش کند، و با حال جنابت یک روز یا چند روز روزه بگیرد.
چهارم: آن که در ماه رمضان بدون این که تحقیق کند صبح شده یا نه، کارى که روزه را باطل می کند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده، و نیز اگر بعد از تحقیق با این که گمان دارد صبح شده، کارى که روزه را باطل می کند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده قضاى آن روزه بر او واجب است، بلکه اگر بعد از تحقیق شک کند که صبح شده یا نه یا ظن پیدا کند به آن که صبح نشده و کارى که روزه را باطل می کند انجام دهد بعد معلوم شود صبح بوده، احتیاط واجب آن است که قضاى روزه آن روز را به جا آورد.
پنجم: آن که کسى بگوید صبح نشده و انسان به گفته او کارى که روزه را باطل می کند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است.
ششم: آن که کسى بگوید صبح شده و انسان به گفته او یقین نکند، یا خیال کند شوخى می کند و کارى که روزه را باطل می کند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده است.
هفتم: آن که کور و مانند آن به گفته دیگرى افطار کنند، بعد معلوم شود مغرب نبوده است.
هشتم: آن که در هواى صاف به واسطه تاریکى یقین کند که مغرب شده و افطار کند، بعد معلوم شود مغرب نبوده است، و اگر شک داشته باشد که مغرب شده و افطار کند، و معلوم شود مغرب نبوده کفاره هم واجب است؛ ولى اگر در هواى ابر به گمان این که مغرب شده افطار کند، بعد معلوم شود مغرب نبوده، قضا لازم نیست.
نهم: آن که براى خنک شدن، مضمضه کند، یعنى آب در دهان بگرداند و بی اختیار فرو رود، و اگر بی جهت مضمضه کند و فرو رود، احتیاط لازم قضا است، ولى اگر فراموش کند که روزه است و آب را فرو دهد یا براى وضو مضمضه کند و بی اختیار فرو رود، قضا بر او واجب نیست.
دهم: آن که روزه دار از جهت اکراه یا اضطرار یا تقیه افطار کند که در این صورت لازم است قضا نماید، و کفاره ندارد.
مسأله 1698. اگر غیر آب چیز دیگرى را در دهان ببرد و بی اختیار فرو رود، یا آب داخل بینى کند و بی اختیار فرو رود، قضا بر او واجب نیست.
مسأله 1699. مضمضه زیاد براى روزه دار مکروه است، و اگر بعد از مضمضه بخواهد آب دهان را فرو برد، بهتر است سه مرتبه آب دهان را بیرون بریزد.
مسأله 1700. اگر انسان بداند یا ایمن نباشد که به واسطه مضمضه بی اختیار یا از روى فراموشى آب وارد گلویش شود، نباید مضمضه کند.
مسأله 1701. اگر در ماه رمضان، بعد از تحقیق یقین کند که صبح نشده و کارى که روزه را باطل می کند انجام دهد، بعد معلوم شود صبح بوده، قضا لازم نیست.
مسأله 1702. اگر انسان شک کند که مغرب شده یا نه، نمی تواند افطار کند؛ ولى اگر شک کند که صبح شده یا نه، پیش از تحقیق هم می تواند کارى که روزه را باطل می کند انجام دهد.
برای بازگشت به صفحه رساله بر روی لینک زیر کلیک نمایید:
رساله توضیح المسائل حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (قدس سره)
ثبت دیدگاه