سلطان دین

سلطان دین

بر آن سَرم که کنم پاره مانع دیدار   برون جَهم ز حصار طبیعت و پندار

به آب توبه بشویم صحیفه اعمال‏   به اشک چشم کنم پاک فطرت از زنگار

بر آن سرم که شوم آشناى عالم قدس‏   برون کنم ز دلم دوستى این مردار

بگیرم عبرت از اوضاع این سراى سپنج‏   که بهر کس نبود اندر آن مجال قرار

چه اعتماد بر این روزگار پرآشوب؟   چه اعتماد بر احوال گنبد دوّار؟

سزاست آن که نمایم تدارک مافات   به سوز حال ندامت به آه استغفار

به مدح حضرت سلطان دین امام رضا   به افتخار نمایم ولاى خود اظهار

امین قادر سبحان، امان خلق زمان‏   سپهر مجد و کرامت، مکان عزّ و وقار

ولىّ ثامن و ضامن، خدایگان شرف‏   بزرگ ظلّ خداوند قادر جبّار

امام مشرق و مغرب علىّ بن موسى   سلیل ختم رسولان، محمد مختار

غیاث عالمیان حجّت خداى جهان‏   قوام ملّت و دین، نجل حیدر کرّار

طواف مرقد او هست منتهى الآمال‏   نگاه رحمت او هست مقصد ابرار

غبار خاک درش توتیاى چشم ملک   ضیاى قبّه او شمع محفل احرار

فضائلش بُوَد افزون ز قطره امطار   مناقبش بُوَد افزون ز موج ‏هاى بحار

ز آب جوى حریمش نمونه ‏اى زمزم‏   ز بوى عطر رواقش نشانه مُشک تتار

به درگهش به تذلّل نمایم استشفاع‏   ز روضه ‏اش به ضراعت نمایم استنصار

ز حقّ به مشهد او باد رحمت و صلوات   ز ما درود و تحیات بى ‏حد و بسیار

سوال «لطفى صافى» ز حضرتش این است‏   که در شداید و اهوال باشدش او یار