لفظ شوخی و جدی در نکاح و طلاق
سوال: در کتاب نهج الفصاحه (صفحه 260، روایت شماره 1254) که فتوکپى آن به انضمام این استفتاء، به خدمت حضرتعالى ارائه مى گردد ـ چگونه مى شود که شوخی و جدی آن یکى باشد در رجوع یحتمل مصداق داشته باشد؛ ولى در نکاح و طلاق که قصد انشاء و حضور عدلین لازم است چطور؟ لطفاً مشروحاً بیان فرمایید.
جواب: کتاب نهج الفصاحه از مصادر مختلف معتبر و غیرمعتبر اخذ شده و در نقل روایات اعتماد به آن صحیح نیست؛ باید مصدر هر روایت را بالخصوص به دست آورد و چنانچه معتبر شناخته شد، اعتماد به آن جایز است.
همین روایت «ثَلَاثٌ جِدُّهُنَّ جِدٌّ وَهَزْلُـهُنَّ جِدٌّ» را در فحصى که على العجاله در کتب شیعه انجام شد آن را نیافتم، بلى در بعض کتب اهل سنّت، مثل: سنن ابى داود و سنن ترمذى و سنن ابن ماجه از «ابى هریره» نقل شده است. در عدم اعتبار آن به انتهای سند به «ابى هریره» کافى است.
اگر بخواهید او را بشناسید به کتاب شیخ المضیره ابوهریره الدوسى تألیف «محمود ابوریه» و کتاب ابو هریره تألیف «علامه بزرگ سیدشرف الدّین» مراجعه فرمایید.
همان طور که مرقوم داشته اید لفظ و مضمون آن غرابت، بلکه فاقد استقامت است و قابل اعتماد و استناد نیست. والله العالم.
ثبت دیدگاه