نیت زکات
مسأله 1965. انسان باید زکات را به قصد قربت، یعنى براى انجام فرمان خداوند عالم بدهد، و در نیت معین کند که آنچه را می دهد زکات مال است یا زکات فطره، ولى اگر مثلاً زکات گندم و جو بر او واجب باشد، لازم نیست معین کند چیزى را که می دهد زکات گندم است یا زکات جو.
مسأله 1966. کسى که زکات چند مال بر او واجب شده، اگر مقدارى زکات بدهد و نیت هیچ کدام آنها را نکند، چنانچه چیزى را که داده هم جنس یکى از آنها باشد، زکات همان جنس حساب می شود، و اگر هم جنس هیچ کدام آنها نباشد، به همه آنها قسمت می شود. پس کسى که زکات چهل گوسفند و زکات پانزده مثقال طلا بر او واجب است، اگر مثلاً یک گوسفند از بابت زکات بدهد و نیت هیچ کدام آنها را نکند، زکات گوسفند حساب می شود، ولى اگر مقدارى نقره بدهد به زکاتى که براى گوسفند و طلا بدهکار است تقسیم می شود.
مسأله 1967. اگر کسى را در دادن زکات وکیل کند، باید وکیل قصد قربت کند، و در وکیل کردن و همچنین وقتى که زکات را به وکیل می دهد قصد قربت لازم نیست، و اگر کسى را فقط در رساندن زکات به فقیر وکیل کند باید خودش در موقع دادن زکات به وکیل قصد قربت نماید، و احتیاطاً تا وقتى به فقیر میرسد به قصدش باقى باشد.
مسأله 1968. اگر مالک یا وکیل او بدون قصد قربت زکات را به فقیر بدهد، و پیش از آن که آن مال از بین برود، خود مالک نیت زکات کند، زکات حساب می شود.
برای بازگشت به صفحه رساله بر روی لینک زیر کلیک نمایید:
رساله توضیح المسائل حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (قدس سره)
ثبت دیدگاه