چیزهایى که روزه را باطل می کند

چیزهایی که روزه را باطل می کند

مسأله 1581. نه چیز روزه را باطل می‏ کند:

اول: خوردن و آشامیدن

دوم‏: جماع

سوم: استمناء

چهارم‏: دروغ‏ بستن به خداوند متعال و پیغمبر و جانشینان پیغمبر علیهم السلام

پنجم‏: رساندن غبار غلیظ به حلق

ششم: فرو بردن تمام سر در آب که حرام است، و بنابر احتیاط لازم روزه را هم باطل می‏ کند

هفتم‏: باقی‏ماندن بر جنابت و حیض و نفاس تا اذان صبح

هشتم: اماله‏ کردن با چیزهای روان

نهم‏: قی کردن، و احکام این موارد در مسائل آینده گفته می‏ شود

 

1. خوردن و آشامیدن‏

مسأله 1582. اگر روزه‏ دار عمداً چیزی بخورد یا بیاشامد، روزه او باطل می شود، چه خوردن و آشامیدن آن چیز معمول باشد، مثل نان و آب، چه معمول نباشد، مثل خاک و شیره درخت، و چه کم باشد یا زیاد، حتی اگر مسواک را از دهان بیرون آورد، و دوباره به دهان ببرد و رطوبت آن را فرو برد، روزه او باطل می شود، بلکه اگر رطوبت مسواک در آب دهان به طوری از بین برود که رطوبت خارج به آن گفته نشود، ولی بداند که در دهان باقی است بنابر احتیاط لازم نباید آن را فرو برد.

مسأله 1583. اگر موقعی که مشغول غذاخوردن است بفهمد صبح شده، باید لقمه را از دهان بیرون آورد، و چنان‏چه عمداً فرو برد، روزه‏ اش باطل است، و به دستوری که بعداً گفته خواهد شد، کفاره هم بر او واجب می شود.

مسأله 1584. اگر روزه‏ دار سهواً چیزی بخورد یا بیاشامد، روزه‏ اش باطل نمی شود.

مسأله 1585. احتیاط مستحب آن است که روزه‏ دار از استعمال آمپول خودداری کند، و فرقی بین آمپول‏ها نیست، و اگر لازم شد و تزریق کرد، روزه او باطل نمی شود.

مسأله 1586. اگر روزه‏ دار چیزی را که لای دندان مانده است عمداً فرو ببرد، روزه‏ اش باطل می شود.

مسأله 1587. کسی که می خواهد روزه بگیرد، لازم نیست پیش از اذان دندان‏ های خود را خلال کند، ولی اگر بداند غذایی که لای دندان مانده در روز فرو می رود، چنان‏چه خلال نکند، روزه‏ اش باطل می شود؛ خواه چیزی از آن فرو رود یا فرو نرود.

مسأله 1588. فرو بردن آب دهان، اگر چه به واسطه خیال‏ کردن ترشی و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمی کند.

مسأله 1589. فرو بردن اخلاط سر و سینه، تا به فضای دهان نرسیده اشکال ندارد، ولی اگر داخل فضای دهان شود، احتیاط واجب آن است که آن را فرو نبرد.

مسأله 1590. اگر روزه‏ دار به قدری تشنه شود که بترسد از تشنگی بمیرد واجب است به اندازه‏ ای که از مردن نجات پیدا کند آب بیاشامد، ولی روزه او باطل می شود، و اگر ماه رمضان باشد، باید در بقیه روز از به جا آوردن کاری که روزه را باطل می کند خودداری نماید.

مسأله 1591. جویدن غذا برای بچه یا پرنده و چشیدن غذا و مانند این‏ها که معمولاً به حلق نمی رسد، اگر چه اتفاقاً به حلق برسد، روزه را باطل نمی کند؛ ولی اگر انسان از اول بداند که به حلق می رسد، روزه‏ اش باطل می شود هر چند به حلق نرسد و باید قضای آن را بگیرد، و اگر به حلق رسیده، کفاره هم بر او واجب است.

مسأله 1592. انسان نمی تواند برای ضعف، روزه را بخورد ولی اگر ضعف او به قدری است که معمولاً نمی شود آن را تحمل کرد، خوردن روزه اشکال ندارد.

 

2. جماع‏

مسأله 1593. جماع روزه را باطل می کند، اگر چه فقط به مقدار ختنه‏ گاه داخل شود، و منی هم بیرون نیاید.

مسأله 1594. اگر کمتر از مقدار ختنه‏ گاه داخل شود، و منی هم بیرون نیاید، روزه باطل نمی شود.

مسأله 1595. اگر شک کند که به اندازه ختنه‏ گاه داخل شده یا نه، کفاره بر او واجب نیست، و اگر قصد دخول داشته با علم به مفطر بودن دخول، و دخول واقع نشده یا شک در آن نماید، روزه‏ اش باطل است، و قضای آن واجب است.

مسأله 1596. اگر فراموش کند که روزه است و جماع نماید، یا با او جماع نمایند به طوری که از اختیار او خارج باشد روزه او باطل نمی شود، ولی چنان‏چه در بین جماع یادش بیاید، یا در بین مختار شود، باید فوراً از حال جماع خارج شود، و اگر خارج نشود، روزه او باطل است، و هم‏چنین اگر خودش از ترس جماع کند روزه‏ اش باطل می شود.

 

3. استمناء

مسأله 1597. اگر روزه‏ دار استمناء کند، یعنی با خود کاری کند که منی از او بیرون آید، روزه‏ اش باطل می شود.

مسأله 1598. اگر بی اختیار منی از او بیرون آید، روزه‏ اش باطل نیست ولی اگر کاری کند که بی اختیار منی از او بیرون آید، روزه‏ اش باطل می‏شود.

مسأله 1599. هر گاه روزه‏ دار بداند که اگر در روز بخوابد محتلم می شود، یعنی در خواب، منی از او بیرون میآید، بنابر احتیاط مستحب نخوابد، ولی اگر بخوابد روزه‏ اش باطل نمی شود.

مسأله 1600. اگر روزه‏ دار در حال بیرون‏ آمدن منی از خواب بیدار شود، واجب نیست از بیرون‏ آمدن آن جلوگیری کند.

مسأله 1601. روزه‏ داری که محتلم شده، می تواند بول کند، و به دستوری که در مسأله 73 گفته شد، استبراء نماید اگر چه بداند به واسطه بول یا استبراءکردن باقیمانده منی از مجری بیرون میآید.

مسأله 1602. روزه‏ داری که محتلم شده، اگر بداند منی در مجری مانده و در صورتی که پیش از غسل بول نکند، بعد از غسل منی از او بیرون میآید، بنابر احتیاط واجب باید پیش از غسل بول کند.

مسأله 1603. کسی که میداند که اگر عمداً منی از خود بیرون آورد روزه‏ اش باطل می شود، در صورتی که به قصد بیرون‏ آمدن منی با کسی بازی و شوخی کند، روزه‏ اش باطل می شود، و باید قضای آن را به جا آورد، اگر چه منی از او بیرون نیاید، و اگر منی بیرون آید، علاوه بر قضا کفاره نیز بر او لازم می شود، و در هر دو صورت در ماه رمضان باید در بقیه روز از آنچه روزه را باطل می کند خودداری نماید.

مسأله 1604. اگر روزه‏ دار بدون قصد بیرون‏ آمدن منی با کسی بازی و شوخی کند، چنان‏چه اطمینان دارد که منی از او خارج نمی شود، اگر چه اتفاقاً منی بیرون آید روزه او صحیح است، ولی اگر اطمینان ندارد، در صورتی که منی از او بیرون آید، روزه‏ اش باطل است.

 

4. دروغ بستن به خدا و پیغمبر صلی الله علیه و آله

مسأله 1605. اگر روزه‎دار به گفتن یا به نوشتن یا به اشاره و مانند این‌ها به خدا و پیغمبران و ائمه علیهم السلام عمداً نسبت دروغ بدهد، اگر چه فوراً بگوید دروغ گفتم یا توبه کند روزه او باطل است؛ و بنابر احتیاط واجب نسبت دروغ به حضرت زهراء علیهاالسلام و به جانشینان پیغمبران گذشته هم همین حکم را دارد.

مسأله 1606. اگر بخواهد خبری را که نمی‎داند راست است یا دروغ نقل کند، بنابر احتیاط واجب باید از کسی که آن خبر را گفته، یا از کتابی که آن خبر در آن نوشته شده نقل نماید.

مسأله 1607. اگر چیزی را به اعتقاد این که راست است از قول خدا یا پیغمبر نقل کند و بعد بفهمد دروغ بوده، روزه‎اش باطل نمی‎شود.

مسأله 1608. اگر بداند دروغ‌بستن به خدا و پیغمبر روزه را باطل می‎کند و چیزی را که می‎داند دروغ است به آنان نسبت دهد، و بعداً بفهمد آنچه را که گفته راست بوده، روزه‎اش باطل است، و در ماه رمضان باید تا مغرب از آنچه روزه را باطل می‎کند خودداری کند، ولی کفاره بر او واجب نمی‎شود.

مسأله 1609. اگر دروغی را که دیگری ساخته عمداً به خدا و پیغمبر صلی الله علیه و آله و جانشینان پیغمبر نسبت دهد، روزه‎اش باطل می‎شود؛ ولی اگر از قول کسی که آن دروغ را ساخته نقل کند، اشکال ندارد.

مسأله 1610. اگر از روزه‎دار بپرسند که آیا پیغمبر صلی الله علیه و آله چنین مطلبی فرموده‎اند و او جایی که در جواب باید بگوید نه، عمداً بگوید بلی، یا جایی که باید بگوید بلی عمداً بگوید نه، روزه‎اش باطل می‎شود.

مسأله 1611. اگر از قول خدا یا پیغمبر صلی الله علیه و آله حرف راستی را بگوید، بعد بگوید دروغ گفتم، یا در شب دروغی را به آنان نسبت دهد و فردای آن، که روزه می‎باشد بگوید آنچه دیشب گفتم راست است، روزه‎اش باطل می‎شود.

 

5. رساندن غبار غلیظ به حلق‏

مسأله 1612. رساندن غبار غلیظ به حلق روزه را باطل می کند؛ چه غبار چیزی باشد که خوردن آن حلال است مثلاً آرد، یا غبار چیزی باشد که خوردن آن حرام است، مثل خاک، و بنابر احتیاط واجب باید غباری را هم که غلیظ نیست به حلق نرساند.

مسأله 1613. اگر به واسطه باد، غبار غلیظی پیدا شود، و انسان با این که متوجه است، مواظبت نکند و به حلق برسد، روزه‏ اش باطل می شود.

مسأله 1614. احتیاط واجب آن است که روزه‏ دار دود سیگار و تنباکو و مانند این‏ها را هم به حلق نرساند.

مسأله 1615. اگر مواظبت نکند و غبار یا بخار یا دود و مانند این‏ها داخل حلق شود، چنان‏چه اطمینان داشته که به حلق نمی رسد، روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1616. اگر فراموش کند که روزه است و مواظبت نکند یا بی اختیار غبار و مانند آن به حلق او برسد، روزه‏ اش باطل نمی شود، و چنان‏چه ممکن است باید آن را بیرون آورد.

 

6. فرو بردن سر در آب‏

مسأله 1617. اگر روزه‏ دار عمداً تمام سر را در آب فرو برد، اگر چه باقی بدن او از آب بیرون باشد، بنابر احتیاط واجب روزه‏ اش باطل می شود، ولی اگر تمام بدن را آب بگیرد و مقداری از سر بیرون باشد، روزه باطل نمی شود.

مسأله 1618. اگر نصف سر را یک دفعه، و نصف دیگر آن را دفعه دیگر در آب فرو برد که هیچ وقت تمام سر زیر آب نباشد، روزه‏ اش باطل نمی شود.

مسأله 1619. اگر قصد داشت که سر را زیر آب فرو ببرد و شک کرد که تمام سر زیر آب رفت یا نه، بنابر احتیاط واجب روزه‏ اش باطل است.

مسأله 1620. اگر تمام سر زیر آب برود ولی مقداری از موها بیرون بماند، روزه باطل می شود.

مسأله 1621. اگر سر را در گلاب فرو برد بنابر احتیاط واجب روزه باطل می شود، چنان‏که احتیاط واجب آن است که سر را در آب‏های مضاف دیگر هم فرو نبرد ولی در چیزهای دیگر که روان است اشکال ندارد.

مسأله 1622. اگر روزه‏ دار بی اختیار در آب بیافتد و تمام سر او را آب بگیرد یا فراموش کند که روزه است و سر را در آب فرو برد، روزه‏ اش باطل نمی شود.

مسأله 1623. اگر با اطمینان به این که آب سر او را نمی گیرد، خود را در آب بیندازد و آب تمام سر او را بگیرد، روزه‏ اش اشکال ندارد.

مسأله 1624. اگر فراموش کند که روزه است و سر را در آب فرو برد، یا دیگری به زور سر او را در آب فرو برد، چنان‏چه در زیر آب یادش بیاید که روزه است یا آن کس دست خود را بردارد، باید فوراً سر را بیرون آورد، و چنان‏چه بیرون نیاورد بنابر احتیاط واجب روزه‏ اش باطل می شود.

مسأله 1625. اگر فراموش کند که روزه است و به نیت غسل سر را در آب فرو برد، روزه و غسل او صحیح است.

مسأله 1626. اگر بداند که روزه است و عمداً برای غسل‏ کردن سر را در آب فرو برد، چنان‏چه روزه او مثل روزه رمضان واجب معین باشد، روزه و غسل هر دو باطل است، و اگر روزه مستحب باشد یا روزه واجبی باشد که مثل روزه کفاره، وقت معینی ندارد و تمام‏ کردن آن واجب نباشد، غسل صحیح، و روزه باطل می باشد.

مسأله 1627. اگر برای آن که کسی را از غرق‏ شدن نجات دهد، سر را در آب فرو برد اگر چه نجات‏ دادن او واجب باشد، روزه‏ اش باطل می شود.

 

7. باقیماندن بر جنابت و حیض و نفاس تا اذان صبح‏

مسأله 1628. اگر جنب عمداً تا اذان صبح غسل نکند، یا اگر وظیفه او تیمم است عمداً تیمم ننماید در روزه ماه رمضان و قضای آن، روزه‏ اش باطل است، و در غیر این دو، احوط باقی نماندن بر جنابت است تا صبح.

مسأله 1629. اگر در ماه رمضان تا اذان صبح غسل نکند و تیمم هم ننماید، ولی از روی عمد نباشد، مثل آن که دیگری نگذارد غسل و تیمم کند، روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1630. کسی که جنب است و می خواهد روزه ماه رمضان یا قضای آن را بگیرد، چنان‏چه عمداً غسل نکند تا وقت تنگ شود، معصیت کرده، و احوط آن است که تیمم کند و روزه بگیرد و بعد هم آن را به‏ جا آورد و در قضای موسع، روزه باطل است.

مسأله 1631. اگر جنب در ماه رمضان غسل را فراموش کند و بعد از یک روز یادش بیاید، باید روزه آن روز را قضا نماید، و اگر بعد از چند روز یادش بیاید، باید روزه هر چند روزی را که یقین دارد جنب بوده قضا نماید، مثلاً اگر نمی‏داند سه روز جنب بوده یا چهار روز، باید روزه سه روز را قضا کند.

مسأله 1632. کسی که در شب ماه رمضان برای هیچ‏ کدام از غسل و تیمم وقت ندارد، اگر خود را جنب کند، روزه‏ اش باطل است، و قضا و کفاره بر او واجب می شود، ولی اگر برای تیمم وقت دارد، چنان‏چه خود را جنب کند معصیت کرده ولی واجب است تیمم نماید، و روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1633. اگر گمان کند که برای غسل وقت دارد و خود را جنب نماید و بعد بفهمد وقت تنگ بوده؛ چه جستجو کرده و چه نکرده، واجب است با تیمم روزه بگیرد، و روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1634. کسی که در شب ماه رمضان جنب است و می داند که اگر بخوابد تا صبح بیدار نمی شود، نباید پیش از غسل‏ کردن بخوابد، و چنان‏چه بخوابد و تا صبح بیدار نشود، روزه‏ اش باطل است، و قضا و کفاره بر او واجب می شود.

مسأله 1635. جنب اگر عادت و اطمینان به بیدارشدن قبل از اذان صبح ندارد، بنابر احتیاط واجب نباید پیش از غسل بخوابد، و اگر بخوابد؛ خواب اول باشد یا دوم حکم باقیماندن عمدی با جنابت تا صبح را دارد که باید قضای روزه را بگیرد، و کفاره نیز بدهد.

مسأله 1636. کسی که در شب ماه رمضان جنب است، اگر عادت و اطمینان به بیدارشدن پیش از اذان صبح را دارد، جایز است با تصمیم به آن که بعد از بیدار شدن غسل کند بخوابد، و چنان‏چه در این صورت اتفاقاً تا صبح خواب بماند، روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1637. کسی که در شب ماه رمضان جنب است و می‏داند که اگر بخوابد پیش از اذان صبح بیدار می شود، چنان‏چه غفلت داشته باشد که بعد از بیدارشدن باید غسل کند، در صورتی که بخوابد و تا اذان صبح خواب بماند، اگر خواب اول او باشد، روزه‏ اش صحیح است؛ نه قضا دارد و نه کفاره، و در خواب دوم و سوم، فقط قضا بر او واجب می شود.

مسأله 1638. کسی که در شب ماه رمضان جنب است و می داند که اگر بخوابد پیش از اذان صبح بیدار می شود، چنان‏چه نخواهد بعد از بیدارشدن غسل کند، یا تردید داشته باشد که غسل کند یا نه، در صورتی که بخوابد و بیدار نشود، روزه‏ اش باطل است.

مسأله 1639. اگر جنب در شب ماه رمضان بخوابد و بیدار شود، و بداند که اگر دوباره‏ بخوابد پیش از اذان صبح بیدار می شود، و تصمیم هم داشته باشد که بعد از بیدارشدن غسل کند، چنان‏چه دوباره بخوابد و تا اذان بیدار نشود، باید روزه آن روز را قضا کند، و هم‏چنین اگر از خواب دوم بیدار شود و برای مرتبه سوم بخوابد و تا اذان صبح بیدار نشود، قضای روزه آن روز بر او واجب می شود، و بنابر احتیاط لازم کفاره هم بر او واجب می شود.

مسأله 1640. بنابر احتیاط واجب خوابی را که در آن محتلم شده، باید خواب اول حساب کند. پس اگر بعد از بیدار شدن دوباره بخوابد و بداند یا عادت به بیدارشدن داشته باشد و تصمیم هم داشته باشد که بعد از بیدارشدن غسل کند، چنان‏چه تا اذان خواب بماند بنابر احتیاط واجب باید قضای آن روز را بگیرد، و اگر دوباره بیدار شود و بداند یا عادت به بیدارشدن داشته باشد و تصمیم داشته باشد که بعد از بیدارشدن غسل کند در صورتی که باز هم بخوابد و تا اذان خواب بماند، باید قضای آن روز را بگیرد، و بنابر احتیاط مستحب مؤکد کفاره هم بدهد.

مسأله 1641. اگر روزه‏ دار، در روز محتلم شود، واجب نیست فوراً غسل کند.

مسأله 1642. هرگاه در ماه رمضان بعد از اذان صبح بیدار شود و ببیند محتلم شده، اگر چه بداند پیش از اذان محتلم شده، روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1643. کسی که می خواهد قضای روزه رمضان را بگیرد، هرگاه تا اذان صبح جنب بماند، اگر چه از روی عمد نباشد، اگر وقت وسعت داشته باشد، روزه او باطل است، و اگر وقت تنگ باشد، احتیاط واجب، گرفتن روزه آن روز و عوض آن بعد از ماه مبارک است.

مسأله 1644. کسی که می خواهد قضای روزه رمضان را بگیرد، اگر بعد از اذان صبح بیدار شود و ببیند محتلم شده است، و بداند پیش از اذان محتلم شده است، چنان‏چه وقت قضای روزه تنگ است، مثلًا پنج روز روزه قضای رمضان دارد، و پنج روز هم به رمضان مانده است، بنابر احتیاط واجب باید آن روز را روزه بگیرد، و بعد از رمضان هم عوض آن را به جا آورد، و اگر وقت قضای روزه تنگ نیست، روزه‏ اش باطل است.

مسأله 1645. اگر در روزه واجب غیر روزه رمضان و قضای آن تا اذان صبح جنب بماند ولو از روی عمد باشد، چنان‏چه وقت آن روز معین است، مثلاً نذر کرده که آن روز را روزه بگیرد، روزه‏ اش صحیح است، و اگر مثل روزه کفاره وقت آن معین نیست، احتیاط مستحب آن است که غیر از آن روز، روز دیگری را روزه بگیرد.

مسأله 1646. اگر زن، پیش از اذان صبح از حیض یا نفاس پاک شود و عمداً غسل نکند، یا اگر وظیفه او تیمم است عمداً تیمم نکند، روزه‏ اش باطل است.

مسأله 1647. اگر زن، پیش از اذان صبح از حیض یا نفاس پاک شود، و برای غسل وقت نداشته باشد، چنان‏چه بخواهد روزه واجبی بگیرد که مثل روزه رمضان وقت آن معین است، باید تیمم نماید، و بنابر احتیاط مستحب تا اذان صبح بیدار بماند، و اگر بخواهد روزه مستحب یا روزه واجبی بگیرد که مثل روزه کفاره وقت آن معین نیست، نمی تواند با تیمم روزه بگیرد.

مسأله 1648. اگر زن، نزدیک اذان صبح از حیض یا نفاس پاک شود، و برای هیچ‏کدام از غسل و تیمم وقت نداشته باشد، یا بعد از اذان بفهمد که پیش از اذان پاک شده، چنان‏چه روزه‏ای را که می گیرد مثل روزه رمضان واجب معین باشد، صحیح است، و اگر روزه مستحب یا روزه‏ ای باشد که مثل روزه کفاره وقت آن معین نیست، صحیح‏ بودن آن اشکال دارد.

مسأله 1649. اگر زن، بعد از اذان صبح از خون حیض یا نفاس پاک شود، یا در بین روز خون حیض یا نفاس ببیند، اگر چه نزدیک مغرب باشد، روزه‏ اش باطل است.

مسأله 1650. اگر زن، غسل حیض یا نفاس را فراموش کند و بعد از یک روز یا چند روز یادش بیاید، قضای روزه‏ هایی را که گرفته بنابر احتیاط، مستحب است که بگیرد.

مسأله 1651. اگر زن، پیش از اذان صبح از حیض یا نفاس پاک شود، و در غسل‏ کردن کوتاهی کند و تا اذان غسل نکند، روزه‏ اش باطل است، ولی چنان‏چه کوتاهی نکند مثلاً منتظر باشد که حمام زنانه شود، اگر چه سه مرتبه بخوابد و تا اذان غسل نکند، و در تنگی وقت تیمم کند یا از تیمم هم عاجز باشد، روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1652. اگر زنی که در حال استحاضه است، غسل‏ های خود را به تفصیلی که در مسأله 423- 424 گفته شد به جا آورد، روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1653. کسی که مس میت کرده، یعنی جایی از بدن خود را به بدن میت‏ رسانده، می تواند بدون غسل مس میت، روزه بگیرد، و اگر در حال روزه هم میت را مس نماید، روزه‏ اش باطل نمی شود.

 

8. اماله‏ کردن‏

مسأله 1654. اماله ‏کردن با چیز روان اگر چه از روی ناچاری و برای معالجه باشد، روزه را باطل می کند.

 

9. قی‏ کردن‏

مسأله 1655. هر گاه روزه‏ دار عمداً قی کند اگر چه به واسطه مرض و مانند آن ناچار باشد، روزه‏ اش باطل می شود، ولی اگر سهواً یا بی اختیار قی کند، اشکال ندارد.

مسأله 1656. اگر در شب چیزی بخورد که می داند به واسطه خوردن آن، در روز بی اختیار قی می کند، احتیاط واجب آن است که روزه آن روز را قضا نماید.

مسأله 1657. اگر روزه‏ دار بتواند از قی کردن خودداری کند، چنان‏چه برای او ضرر و مشقت نداشته باشد، باید خودداری نماید.

مسأله 1658. اگر مگس در گلوی روزه‏ دار برود، چنان‏چه ممکن باشد، باید آن را بیرون آورد و روزه‏ اش باطل نمی شود، ولی اگر بداند که به واسطه بیرون‏ آوردن آن، قی می کند واجب نیست بیرون‏ آوردن و روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1659. اگر سهواً چیزی را فرو ببرد و پیش از رسیدن به شکم یادش بیاید که روزه است، چنان‏چه ممکن باشد باید آن را بیرون آورد، و روزه‏ اش صحیح است.

مسأله 1660. اگر یقین داشته باشد که به واسطه آروغ‏ زدن، چیزی از گلو بیرون می آید، نباید عمداً آروغ بزند بلکه اگر احتمال بدهد بنابر احتیاط واجب آروغ نزند.

مسأله 1661. اگر آروغ بزند و چیزی در گلو یا دهانش بیاید، باید آن را بیرون بریزد، ولی اگر بی اختیار فرو رود، روزه‏ اش صحیح است.

 

برای بازگشت به صفحه رساله بر روی لینک زیر کلیک نمایید:

رساله توضیح المسائل حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (قدس سره)