اضافه تشریفی بودن نفخ روح در آیه «نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحِی»
سوال: در مورد آیه شریفه «نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحِی»، مى‌گویند: اضافه تشریفى است؛ یعنى هرچه عزّت شرافت دارد خدا به خود نسبت مى‌دهد؛ با اینکه گاهى ظاهراً نسبت عذاب را هم به خود داده: «إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ»؛ شما در این باره چه مى‌فرمایید؟
جواب: بلى، اضافه تشریفى است و دلیلش این است: در مورد حضرت مریم سلام الله علیها یکى در سوره «کهف» مى‌فرماید: «فَأَرْسَلْنَا إِلَیهَا رُوحَنَا»؛ و در سوره انبیاء: «فَنَفَخْنَا فِیهَا مِنْ رُوحِنَا»؛ در این موارد به مناسبت عزّت و شرافت اضافه شده است. اما در مورد «إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ»؛ یا «وَلَکنَّ عَذَابَ اللهِ شَدِیدٌ»؛ اضافه حقیقى است؛ یعنى اضافه فعل به فاعل است؛ مثل: خلق اللّه، و در عین حال دلالت بر سختى و بزرگى عذاب نیز دارد.
به‌هرحال این دو اضافه با هم تفاوت دارند.
سوال: ما قائلیم که خدا واحد است؛ اما عده‌اى گویند: «در هر کس، البته جزئى از روح خدا دمیده شده است و همراه روى هم که جمع شود باز مى‌شود یکى»؛ شما در این باره چه مى‌فرمایید؟
جواب: این حرف بعضى از فِرَق باطله بوده و عقیده به آن کفر است و ادلّه نقلى و عقلى بر خلاف آن قائم است.
بلى، اگر بعضى حرف‌هایى مى‌زنند که احتمال دارد مرادشان از آن سخنان، این عقیده فاسده باشد، ولى صراحت ندارد، یا خودشان توجیه مى‌کنند و این عقیده را رد مى‌نمایند، تا هنگامى که صریحاً این اعتقاد را اظهار نکرده‌اند و شهادتین بر زبان جارى مى‌کنند، نمى‌توان حکم به کفر آنها کرد.
ثبت دیدگاه