چشم دل

چشم دل

چشم دل بگشا که اینجا روضه پیغمبر است   بویی از عطر فضایش، بوی مُشک و عنبر است

پرتوی از قبّه آن اختر است و مهر و ماه   چشمه ای از بحر قدرش سلسبیل و کوثر است

دلگشا و باصفا مانند فردوس برین   غم زدا و روح افزا و طراوت گستر است

مشرق انوار توحیدِ خدای لایزال   مطلع آزادی انسان و دین برتر است

کوه طور عاشقانِ جلوِه رخسار دوست   در تجلّی اندر آن نور جمال دلبر است

منبع ایمان و عرفان، مقصد روحانیان   مشهد قُرب خداوند علیّ اکبر است

بانگ تکبیرش گرفته خاوران تا باختر   صوت تهلیلش به قلب کفر همچون آذر است

باب او باب نجات و رحمت بی انتها است   چشم امید خلائق جملگی بر این در است

خاک راه زائرانِ مخلص این بارگاه   دیدگان را توتیا و سروران را افسر است

مرقد ختم رسل، شمع سُبُل، سلطان کلّ   شافع امّت به رستاخیز روز محشر است

خواجه عالم، امین حقّ، امام انبیا   یاور مستضعفان، پیک بزرگ داور است

ملّتش بیضا و دینش اقوم و خُلقش عظیم   پایگاه رفعتش بر گنبد نیلوفر است

مکتب او مکتب انصاف و عدل است و وداد   ضدّ استکبار و زور و ظلم و تزویر و زر است

دین او بر فطرت و بر عقل باشد استوار   دعوتش سوی نجات و رستگاری رهبر است

پرچم آزادی او جاودان در اهتزاز   نغمه توحیدی او تا ابد جان پرور است

در تن ایجاد، او جان است و عالم چون بدن   ماسوا مانند جسم است و وجودش جوهر است

در سماء مکرمت رخشنده تر از آفتاب   بحر فیض بی تناهی را فروزان گوهر است

حجره خیرالنّساء در بارگاه مصطفی   یادآور رنج ها و خاطرات دیگر است

مدفن زهرا نشد معلوم، می باشد بقیع   یا که بیت او و یا ما بین قبر و منبر است

از بقیع و منظر ویران آن از من مپرس   منهدم از ظلم وهّابی همه بوم و بَر است

محو بنمودند اعلام رسالت را خَسان   زخم آن بر پیکر تاریخ، زخمی منکر است

روضه و حجر و حرم، مسعی و بیت و مسجدین   در کف وهّابی نابخردِ ویرانگر است

«لطفی صافی» به درگاه رسول الله ز صدق   گر قبول افتد جبین سا، عبد قنّ مضطر است

یا شفیع المذنبین بر جرم و تقصیرم مگیر   قلب آگاهت ز حال و نیّتم مستحضر است

مدینه منوّره

شعبان‌المعظّم 1412